[ Pobierz całość w formacie PDF ]
człowieka często ulegają pogorszeniu również ze względu na anonimowość, w której
czują się pogrążone rzesze ludzkie.
W czasach nowożytnych działalność misyjną prowadzono przede wszystkim w
regionach odosobnionych, dalekich od ośrodków cywilizowanych i niedostępnych z
powodu trudności komunikacyjnych, językowych, klimatycznych. Dziś obraz misji ad
gentes być może ulega zmianie: miejscami uprzywilejowanymi winny być wielkie
miasta, gdzie powstają nowe zwyczaje i wzorce życiowe, nowe formy kultury i
wzajemnych odniesień, które wywierają wpływ na ludność. Prawdą jest, że troska o
ostatnich musi mieć na uwadze grupy ludzi najbardziej marginalnych i
odizolowanych, ale prawdą jest również, że nie można ewangelizować
poszczególnych osób i małych grup, zaniedbując ośrodki, w których rodzi się, można
powiedzieć, nowa ludzkość i nowe wzorce rozwoju. Przyszłość młodych narodów
rozstrzyga siÄ™ w miastach.
Mówiąc o przyszłości nie można zapomnieć młodych, którzy w wielu krajach stanowią
już więcej niż połowę ludności Co czynić, by Chrystusowe orędzie dotarło do młodych
niechrześcijan, którzy są przyszłością całych kontynentów? Jest oczywiste, że zwykłe
środki duszpasterskie już nie wystarczają: potrzeba stowarzyszeń i instytucji, grup i
specjalnych ośrodków, inicjatyw kulturalnych i społecznych dla młodzieży. Oto pole,
na którym współczesne ruchy kościelne mają szeroką przestrzeń działania.
Pośród wielkich przemian współczesnego świata migracje wytworzyły nowe zjawisko:
niechrześcijanie bardzo licznie przybywają do krajów o chrześcijaństwie dawnej daty,
stwarzając nowe okazje do kontaktów v i wymiany kulturalnej, pobudzając Kościół do
przyjęcia ich, do dialogu, pomocy i, jednym słowem, do braterstwa. Wśród
przemieszczających się, osób uchodzcy zajmują miejsce ze wszech miar szczególne i
zasługują na najwyższą uwagę. Jest ich w świecie wiele milionów i ich liczba
nieustannie wzrasta; wyszli oni z warunków ucisku politycznego i nieludzkiej nędzy,
głodu i suszy w wymiarach katastroficznych. Kościół winien ich wciągnąć w krąg swej
troski apostolskiej.
Wreszcie wspomnieć można sytuacje nędzy, często nie do zniesienia, które
wytwarzają się w licznych krajach i znajdują się wielokrotnie u zródeł masowych
zjawisk migracyjnych. Dla wspólnoty wierzących w Chrystusa te nieludzkie sytuacje
są wyzwaniem: głoszenie Chrystusa i Królestwa Bożego musi stać się narzędziem
ludzkiego wyzwolenia dla tych narodów.
c. Obszary kulturowe, czyli współczesne areopagi . Paweł, który już przepowiadał w
licznych miejscach, przybywszy do Aten, udaje się na areopag, gdzie głosi Ewangelię,
używając języka odpowiedniego i zrozumiałego w tym środowisku (por. Dz 17, 22-
31). Areopag był wówczas ośrodkiem kultury wykształconego ludu ateńskiego i dziś
można go uznać za symbol nowych miejsc, w których należy głosić Ewangelię.
Pierwszym areopagiem współczesnym jest świat środków przekazu, który jednoczy
ludzkość i czyni z niej, jak to się określa, światową wioskę . Zrodki społecznego
przekazu osiągnęły takie znaczenie, że dla wielu są głównym narzędziem
informacyjnym i formacyjnym, przewodnikiem i natchnieniem w zachowaniach
indywidualnych, rodzinnych, społecznych. Przede wszystkim, nowe pokolenia
wzrastają w świecie uwarunkowanym przez mass-media. Areopag ten został, być
może, nieco zaniedbany. Na ogół uprzywilejowane bywają inne narzędzia
ewangelicznego przepowiadania i formacji, podczas gdy środki społecznego przekazu
pozostawia się inicjatywie jednostek czy małych grup, a do programu
duszpasterskiego wchodzą one tylko drugorzędnie. Zaangażowanie w dziedzinie
środków społecznego przekazu nie ma jednak wyłącznie na celu zwielokrotnienia
przepowiadania Chodzi o fakt głębszy, gdyż sama ewangelizacja współczesnej kultury
zależy w wielkiej mierze od ich wpływu. Nie wystarcza zatem używać ich do szerzenia
orędzia chrześcijańskiego i Magisterium Kościoła, ale trzeba włączyć samo orędzie w
tę nową kulturę , stworzoną przez nowoczesne środki przekazu. Jest to problem
złożony, gdyż kultura ta rodzi się bardziej jeszcze aniżeli z przekazywanych treści, z
samego faktu, że istnieją nowe sposoby przekazu z nowymi językami, nowymi
technikami, nowymi postawami psychologicznymi. Mój Poprzednik Paweł VI mówił,
że rozdzwięk między Ewangelią a kulturą jest bez wątpienia dramatem naszych
czasów 62, i dziedzina środków przekazu potwierdza w pełni ten osąd.
Jest wiele innych areopagów współczesnego świata, ku którym winna się kierować
działalność misyjna Kościoła. Na przykład zaangażowanie na rzecz pokoju, rozwoju i
wyzwolenia ludów, praw człowieka i narodów, przede wszystkim mniejszości,
działanie na rzecz kobiety i dziecka, ochrona świata stworzonego, to wszystko
dziedziny ludzkiej działalności, które należy rozjaśnić światłem Ewangelii.
Trzeba ponadto przypomnieć bardzo rozległy areopag kultury, prac badawczych,
stosunków międzynarodowych, które ułatwiają dialog i sprzyjają powstawaniu
nowych planów życiowych. Należy uważnie śledzić i angażować się w te współczesne
wymagania. Ludzie zdają sobie sprawę, że są jakoby żeglarzami na morzu życia i są
powołani do coraz większej jedności i solidarności: rozwiązania problemów życiowych
należy rozważać, dyskutować, doświadczać przy współudziale wszystkich. Oto
[ Pobierz całość w formacie PDF ]